نامه علامه امینی به علامه جعفری

یکی از بستگان نزدیک استاد، در خواب دید که در برابر علامه عبدالحسین امینی، صاحب «الغدیر»  نشسته است. علامة امینی پرسید: آیا شما جعفری را می‌شناسید؟ گفت: آری. علامه امینی گفت: نامه‌ای می‌دهم به ایشان بدهید پرسید:اجازه دارم نامه را باز کنم و بخوانم؟ وقتی پاسخ مثبت شنید، در نامه نظر انداخت؛ دید خیلی معنوی و ملکوتی است؛ به قدری نورانی بود که حالی خاصّ پیدا کرد: علامه امینی با تأکید گفت: «این نامه را بدهید به جعفری و به ایشان بگویید: ما اکنون در این عالم برزخ دیگر نمی‌توانیم کاری بکنیم ولی شما در آن دنیا در میدان کار هستید و می‌توانید دربارة امیرالمؤمنین(ع) کار کنید». به این ترتیب، ترجمه و تفسیر نهج البلاغه آغاز شد و تا پایان عمر استاد ادامه یافت و 27 جلد از آن منتشر شد. علامه جعفری با تمام صلاحیت‌ هایی که در شناخت هستی و جهان بینی‌های شرقی و غربی داشت، کوشید کلام حضرت امیر المؤمنین علی(ع) را به درستی بشناسد و به بهترین شکلی بشناساند. ایشان در این راه، مکاتب گوناگون و نظریه‌های مختلف را به میدان طلبید و با قدرت استدلال نشان داد که نهج البلاغه کلام خالق نیست،اما برتر از کلام هر مخلوقی است و مطالب آن اگر درست و کامل روشن گردد، سراسر حقیقت و درستی است و در آن هیچ کژی و اشتباهی راه ندارد.