دست خدا میان دو دست

دست خدا میان دو دست

     أبى عبیده، گوید: من با امام باقر (ع) هم کجاوه بودم و نخست من سوار مى‏شدم و سپس او سوار مى‏شد و چون در کجاوه جا به جا مى‏شدیم سلام مى‏کرد و احوال پرسى مفصلى مى‏نمود چون مردى که مدّتهاست رفیق خود را ندیده است و دست مى‏داد و مصافحه مى‏کرد، 

      أبى عبیده گوید: و چون پیاده مى‏شدیم، آن حضرت پیش از من پیاده مى‏شد و چون من با آن حضرت روى زمین استوار مى‏شدیم، سلام مى‏کرد و احوال پرسى کسى را مى‏کرد که از رفیق خود خبرى نداشته، من گفتم: یابن رسول اللَّه، شما کارى مى‏کنید که نمى‏کنند آن را کسانى که نزد ما هستند و اگر یک بار هم بکنند باز بسیار است.

 امام فرمود:

      مگر تو نمى‏دانى در مصافحه چه فضیلتى است؟ به راستى دو مؤمن به هم بر مى‏خورند و یکى با دیگرى دست مى‏دهد و مصافحه مى‏کند و پیوسته گناه آنها فرو مى‏ریزد از آنها چنانچه برگ درخت فرو مى‏ریزد و خدا به هر دو نظر دارد تا از هم جدا شوند.

 امام باقر (ع) فرمود:

به راستى که هر گاه دو مؤمن به هم برخورند و مصافحه کنند، خداوند دست خود میان دو دست آنها در آورد و با هر کدام که بیشتر رفیق دیگر خود را دوست دارد مصافحه کند.

 امام باقر (ع)  فرمود:

    چون دو مؤمن به هم بر خورند و به هم دست دهند، خدا عز و جل دست خود را میان دست آنها در آورد و روى بدان یک تن کند که رفیقش را بیشتر دوست دارد، و چون خدا عز و جل روى بدانها کند، گناهان از آنها بریزد چنانچه برگ از درخت مى‏ریزید.

امام صادق (ع) فرمود:

چون دو مؤمن به هم برخورند و به هم دست دهند، خدا عز و جل رو به سوى آنها کند و گناهان از آنها بریزد چنانچه برگ‏ درخت مى‏ریزد.

أصول الکافی / ترجمه کمره‏اى، ج‏4، ص: 535