مابدین درنه پی حشمت وجاه آمده ایم

کیفیّت مناجات حاج سیّد احمد کربلائى در مسجد سَهْله‏

تا یک شب که بر حسب معمول به مسجد سَهله آمدم براى عبادت- و عادت من این بود که: به دستور استاد، هر وقت شبها به مسجد سهله مى ‏رفتم؛ اوّلًا نماز مغرب و عشاء را به جاى مى ‏آوردم؛ و سپس اعمال وارده در مقامات مسجد را انجام مى ‏دادم؛ و پس از آن دستمالى که در آن نان و چیزى بود، به عنوان غذا باز مى‏ کردم؛ و مقدارى مى ‏خوردم. آنگاه قدرى استراحت نموده و مى ‏خوابیدم، و سپس چندین ساعت به اذان صبح مانده بر مى‏ خاستم، و مشغول نماز و دعا و ذکر و فکر مى ‏شدم؛ و در موقع اذان صبح نماز صبح را مى ‏گزاردم؛ و تا اوّل طلوع آفتاب به بقیه وظائف و اعمال خود ادامه مى‏ دادم آنگاه به نجف مراجعت مى‏ نمودم.

در آن شب که نماز مغرب و عشاء و اعمال مسجد را به جاى آوردم؛ و تقریباً دو ساعت از شب مى‏ گذشت؛ همینکه نشستم؛ و دستمال خود را باز کردم، تا چیزى بخورم؛ هنوز مشغول خوردن نشده بودم که صداى مناجات و ناله‏اى به گوش من رسید، و غیر از من هم در این مسجد تاریک، احدى نبود.

این صدا از ضلع شمالى، وسط دیوار مسجد، درست در مقابل و روبروى مقام مُطَهّر حضرت امام زمان عجّل الله تعالى فَرَجه شروع شد؛ و به طورى جذَّاب، و گیرا، توأم با سوز و گداز و ناله، و أشعار عربى، و فارسى و مناجات ها، و دعاهاى عالیة المضامین بود که بکلّى حال ما را و ذهن ما را متوجه خود نمود. من نتوانستم یک لقمه از نان بخورم؛ و دستمال همینطور باز مانده بود، و نتوانستم بخوابم و استراحت کنم؛ و نتوانستم به نماز شب‏ و دعا و ذکر و فکر خود بپردازم. و همینطور متوجّه و منصرف به سوى او بودم.

صاحب صدا ساعتى گریه و مناجات داشت؛ و سپس ساکت مى‏ شد. قدرى مى‏ گذشت، دوباره مشغول خواندن و درد دل کردن مى‏ شد؛ باز آرام مى‏گرفت. و سپس ساعتى مشغول مى ‏شد؛ و آرام مى‏ گرفت. و هر بار که شروع مى ‏کرد به خواندن؛ چند قد مى جلوتر مى ‏آمد؛ بطورى که قریب به أذان صبح که رسید؛ در مقابل مقام مطهّر امام زمان أرواحنا فداه رسیده بود. در این حال خطاب به حضرت نموده؛ و پس از گریه طولانى، و سوز و ناله شدید و دلخراشى، این اشعار را با تخاطب و گفتگوى با آن حضرت خواند:

ما بدین در نه پى حشمت و جاه آمده‏ایم‏		از بد حادثه اینجا به پناه آمده‏ایم‏
رهرو منزل عشقیم و ز سرحدّ عدم‏		تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‏ایم‏
سبزه خطّ تو دیدیم و ز بستان بهشت‏		به طلبکارى این مِهر گیاه آمده‏ایم‏
با چنین گنج که شد خازن او روح امین‏		به گدایى به در خانه شاه آمده‏ایم‏
لنگر حلم تو اى کشتى توفیق کجاست‏		که درین بحر کرم، غرق گناه آمده‏ایم‏
آبرو مى‏رود اى أبر خطا شوى ببار		که به دیوان عمل نامه سیاه آمده‏ایم‏
حافظ این خرقه پشمینه بینداز		که ما از پى قافله با آتشِ آه آمده‏ایم‏

و دیگر ساکت شد؛ و هیچ نگفت؛ و در تاریکى چندین رکعت نماز گزارد تا سپیده صبح دمید. آنگاه نماز را به جاى آورده، و مشغول به خود در تعقیبات، و ذکر و فکر بود تا آفتاب دمید. آن وقت برخاست و از مسجد خارج شد. و من تمام آن شب را بیدار بودم؛ و از همه کار و بار خود واماندم؛ و مات و مبهوت وى  بودم.

چون خواستم از مسجد بیرون شوم؛ از سر خدمه آنجا که اطاقش خارج از مسجد، و در ضلع شرقى بود پرسیدم: این شخص که بود؟ آیا شما او را مى‏ شناسید؟

گفتند: آرى! این مردى است به نام سیّد احمد کربلائى. بعضى از شبهاى خلوت که در مسجد کسى نیست مى ‏آید؛ و حال و وضعش هم همینطور است که دیدید.[1]

---

[1] طباطبایى، محمد حسین، توحید علمى و عینى در مکاتیب حکمى و عرفانى، 1جلد، علامه طباطبایى - مشهد مقدس، چاپ: دوم.