استخاره ای که دیدار خدا را مژده داد

استخاره ای که دیدار خدا را مژده داد
 
مراجع عظام تقلید در سیر الی الله و در کسب علوم دینی، تنها به جنبۀ اکتسابی آن توجه نداشتند، بلکه در این گونه امور تشنگی خود را از طریق لطف بی نهایت خداوندی و کرم اهل بیت علیهم السلام برطرف می نمودند.

  آیت الله العظمی حجت کوه کمره ای از شاگردان آیت الله العظمی حائری و از فقهای نامدار قرن چهاردهم هجری است که نقش مهمی در حفظ و صیانت از حوزه علمیه قم را به عهده داشتند.

* آخرین توشه من از دنیا تربت امام حسین (ع) است

آیت الله العظمی سید محمد حجت کوه کمری (ره) بنیانگذار مدرسه حجتیه قم، از علمای معروف و یکی از مراجع ثلاث بود. او افزون بر مقام والای علمی، از نورانیت و معنویت خاصی برخوردار بوده و بسیار رازدار و از شهرت و آوازه گریزان بود. حقیقت و معنویت خود را چنان نهان داشته بود که حتی شاگردان نزدیک نیز تا پس از رحلت او، از شخصیت ممتاز و ارتباط مستقیم وی با حضرت ولی عصر (عج) بی خبر بودند. آن جناب پیش از فرا رسیدن رحلتش، تربت سالار شهیدان را طلب کرد. آن گاه کمی از آن را خورد و فرمود: «اخر زادی من الدنیا تربۀ الحسین (ع)؛ آخرین توشه من از دنیا تربت امام حسین (ع) است».

* مرجعی که هفته ای یکبار به محضر حضرت ولی عصر (عج) مشرّف می شد

یکی از علمای بزرگوار برای ارتباط با روح بلند شیخ بهایی (ره) تلاشی را آغاز می کند، اما به او پیغام می دهند؛ شیخ بهایی زمینه را برای استقبال از سید محمد حجت کوه کمری (ره) فراهم می کنند؛ چرا که او مردی بوده که هفته ای یکبار به محضر حضرت ولی عصر (عج) مشرّف می شده است. آن عالم بزرگوار می گوید: بسیار تعجب کردم؛ چرا که آیت الله حجت (ره) هنوز در قید حیات بودند. فردا ظهر خبر رسمی وفات آن مرحوم از رادیو پخش گردید و همگان را به سوگ و ماتمی عظمی نشاند. (1)

* استخاره ای که دیدار خدا را مژده داد

نویسنده کتاب آثار الحجة در مورد چگونگی وفات ایشان چنین می نویسد: می گویند آیت الله حجت کوه کمره ای در آخرین کسالتی که منجر به رحلت ایشان شد، همۀ خانواده و وکیل خود را احضار کرد و پس از حاضر شدن وصی خود آقای حاج سید احمد زنجانی و بعضی فضلاء، گفتند: مُهر مرا بشکن!. آقایان گفتند: برای چه؟. جواب دادند: برای اینکه بعد از من کسی از این مُهر سوء استفاده نکند. عرض کردند، حالا چرا؟. پاسخ دادند: از این کسالت خوب نخواهم شد؛ آن مرحوم اصرار کردند که این امر انجام شود. حاضرین این کار را نیک ندانسته و انکار کردند تا ایشان قرآن خواسته و استخاره ای کردند. همه منتظر بودند که آیۀ قرآن وعده بهبودی ایشان را بدهد؛ آقا قرآن را گشود و نگاهی به ابتدای صفحه آن کرد و با نشاط فراوان گفت: «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ».

همان گونه که آیت الله حجت (ره) گفته بودند از این کسالت، بهبود پیدا نکردند. آن مرحوم پس از بیست و سه سال اقامت در کنار بارگاه حضرت معصومه سلام الله علیها در قم و تلاش خستگی ناپذیر در راه ترویج احکام الهی در روز دوشنبه سوم جمادی الاولی 1372 هجری قمری رحلت کرده و پس از تشییع در جلو مسجد مدرسه حجتیه به خاک سپرده شدند.

بر روی سنگ قبر ایشان این جملات حک شده است: «و بعد ما استشار بکلام الحق فی کسر خاتمه اجیب بقوله تعالی «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ»امر به، ثم تناول التربة الحسینیه و قال آخر زادی من الدنیا التربة، فلبی دعوته زوال یوم الاثنین ثالث جمادی الاولی 1372ق»

پاورقی:

(1)- قاضی زاهدی، شیفتگان حضرت مهدی (عج)، ج2، ص 255.