سیرة ائمه علیهم السلام درآداب خروج از منزل
قال الصادق علیه السلام: اذا خرجت من منزلک فاخرج خروج من لا یعود، و لا یکن خروجک إلا لطاعة، او فی سبب من اسباب الدین، و الزم السکینة و الوقار، و اذکر الله سرا و جهرا، سال بعض اصحاب ابى الدرداء اهل داره عنه، فقالت: خرج، فقال: متى یعود؟ قالت: متى یرجع من روحه بید غیره؟! و لا یملک لنفسه نفعا و لا ضرا، و اعتبر بخلق الله تعالى برهم و فاجرهم اینما مضیت، و اسال الله تعالى ان یجعلک من خاص عباده، و ان یلحقک بالماضین منهم، و یحشرک فی زمرتهم، و احمده و اشکره على ما عصمک عن الشهوات، و جنبک عن قبح افعال المجرمین، و غض بصرک عن الشهوات و مواضع النهى، و راقب الله فی کل خطوة، کأنک على الصراط جائز، و لا تکن لفاتا، و افش السلام لاهله مبتدئا و مجیبا، و اعن من استعان بک فی حق، و ارشد الضال، و اعرض عن الجاهلین، و اذا رجعت و دخلت منزلک، فادخل دخول المیت فی القبر، حیث لیس له همة إلا رحمة الله تعالى و عفوه.
قال الصادق علیه السلام: اذا خرجت من منزلک فاخرج خروج من لا یعود
حضرت امام صادق علیه السلام مى فرماید که: هر گاه اراده کنى که از منزل خود بیرون روى، باید بیرون روى مثل رفتن کسى که امید برگشت به خود نداشته باشد، و یقین بداند که در این سفر فوت خواهد کرد. یعنى: آنچه لازمة سفر است از وصیت و تحصیل برائت ذمّه از حقوق الله و حقوق الناس، بجا آر. که به حکم: «اللیل حبلى» و مقتضاى کریمه: و ما تدری نفس بأی أرض تموت (لقمان- 34)، در هر نفسى احتمال مرگ دارد. اگر در سفر، اجل فرا رسد، پشیمان و مغبون نباشى.
